Ölüm hayatı anlamlandırır, hayatı bereketlendirir, verimli eylemler yapmamızı sağlar. Ölümü hatırlamadığımız için kibrimiz artıyor, hırsımız artıyor, kavgamız artıyor. Ölümlü olduğumuzu ve bir gün öleceğimizi hatırlamak bizim manevi hastalıklarımızı tedavi eden bir ilaçtır.Ölüm bizi adalete, merhamete, alçak gönüllülüğe, ibadete çağıran bir ayettir.
İnsanın ölümü hatırlamasına ihtiyaç vardır, yoksa azar, kendini büyük sanır, sınırını aşar, haksızlık eder, hayatı anlamsızlaşır, umutsuzluğa düşer, tembellik eder.
Ama ölümü-ölümlülüğünü hatırında tutan hayatı daha güzel yaşamaya, şimdisinde ve sonrasında etki edecek güzel işler bırakmaya, kibirlenmemeye, haksızlık etmemeye çalışır, beraber yaşadığı insanlarda güzel izler-anılar bırakmaya gayret eder, umutsuzluğa düşmez, cesaret gerektiren işlerde korkmaz. O kaçıp durduğumuz ölüm aslında bizi ve yaşamımızı dirilten şeydir.
İnsan uzun yaşamak için çabalar da, yaşamını kaliteli hale getirmeye çabalamaz. Beden hastalıklarına çare arar da, ruhunun hastalıklarına çare aramaz. Ne kadar yaşadığımız mı önemli yoksa nasıl yaşadığımız mı?
Hayatla ölüm, dünya ile ahiret, beden ile ruh, madde ile mana bunlar kuşun kanatları gibi biri olmadan diğerinin işe yaramayacağı, birbirini dengeleyen ve değerli yapan şeylerdir.
Bu hayatı anlamlı ve verimli kılmak isteyen insan öte hayatı(ölümü) hatırında tutmalıdır. ‘Dünya ahiretin tarlasıdır’ denilmiştir, ürünlerin verileceğine inanan ve hatırında tutan bol bol ekecektir değil mi? ‘Ne ekersen onu biçersin’ sözünü de hatırlayarak iyilikler ekecektir elbette.
Ne demiş Necip Fazıl;
‘Ölüm güzel şey, perde ardından haber
Hiç güzel olmasaydı, ölür müydü Peygamber. ‘
Rabbim bizlere huzurunda yüzümüzü ak edecek bir yaşam yaşamayı nasip etsin.