Insan beraber yaşadığı insanlardan saygı, sevgi ve ilgi görmek ister.

Daha doğrusu değerli olduğunu ya da kendisine değer verildiğini hissetmek ister. Bu isteğin doğal sonucu olarak da kendini değerli göstermek için eylemlerde bulunur.

Bu istek ve çaba her insanda bulunur, doğal bir durumdur. Bu doğal isteğimizi gerçekleştiriken seçtiğimiz yol ve yöntem ise doğru da olabilir, yanlış da olabilir.

Değerli görünmek için başkalarını değersiz göstermek, ahlaklı görünmek için başkalarının ahlaksızlığını konuşmak, hatasız görünmek için başkalarının hatalarını aramak gibi yanlış bir yol izleyebilir ki bu en ahlaksız yoldur.

Bu yanlış yolu tercih etmiş kişi aslında kendisinin insanlar yanındaki değerinin(değersizliğinin) farkındadır ama bu değere razı değildir, o değer kendisine küçük gelir, o kendisinin daha değerli olduğunu düşünür.

Yanlış yolu seçen bu kişinin böyle hissetmesine sebep olanasıl sebep büyüklenme duygusu/kibirdir. 

Bazı insanlar da değerli olmak için gerçekten değerini artıracak şeyler yaparak, ahlaklı görünmeyi değil ahlakını güzelleştirmeye çalışarak (bu da hatalarını kabul etmekle olabilir) bir yol takip eder ki, doğru olan yolda budur.

Kendini değerli hale getirmek isteyen kimse(doğru yöntemi tercih eden)  kendini  başkalarıyla kıyaslamaz, bilir ki ‘herkes kendi kadar değerlidir, Allah her insana farklı yetenek ve imkanlar vermiştir’.

Herkesin kusuru olabileceğini bildiğinden, kimsenin kusurunu aramaz, kendi kusurlarını bulup düzeltmeye çalışır. Büyük görünmeye çalışmaz, Allah’tan başka büyük olmadığını bilir, sadece insan olmaya, kul olmaya çalışır.