Çocukları bir nesne olarak gördüğümüzde, onları dilediğimiz gibi şekillendirebileceğimizi düşünürüz. Yanlış bir davnanış sergilediğinde onu düzeltebileceğimizi düşünürüz. Onları adam edebileceğimizi, bizi dinlemek ve itaat etmek zorunda olduklarını düşünürüz. Her kuralı herkese uygular, farklı düşünmemek gerektigini vurgular, hepsinin herşeyde başarılı olmasını bekleriz. 

Çocuklarımızı özne olarak gördüğümüzde ise, şekillendirmeye değil anlamaya ve kendilerini anlamalarını sağlamaya çalışırız. Anlamaya çalışırız çünkü  ,ancak o zaman kendilerini tanımalarına rehberlik edebileceğimizi biliriz. Onları birey olarak görür, tercih haklarını olduğunu bilir, tercihlerine saygı duyarız. İnsanın düzelmesinin en doğru yolunun ancak kişinin kendi içsel kararıyla (kalbiyle) olabileceğini bilir ve onun kalbini harekete geçirmeye çalışır, zorlama yaklaşımlara baş vurmayız. Her insanın özel ve biricik olduğunu kabul eder, yeteneklerinin farklı olduğunu bilir ve herkesten her dersten aynı performansı beklemeyiz. Herkesin hayatını,mesleğini,davranışını seçme hakkı olduğunu kabul eder ve saygı duyarız.

Sonuç olarak, 

çocukları adam etmeye değil rehberlik etmeye; 

yola getirmeye değil beraber yolculuk etmeye ve yol göstermeye;

 zorlamaya değil tavsiye etmeye;

onların yerine düşünmeye değil onlara düşünmeyi öğretmeye; 

yargılamaya değil anlamaya; 

bize gelmelerini değil kendilerine gelmenin yolunu öğretmeye; menfaatlerine değil vicdanına göre davranmayı öğretmeye çalışmalıyız diye düşünüyorum.